Neriman’a Eylül Mektubu | Şuayip Teymur

-Neriman’ın Sonbaharda Çektirdiği Fotoğrafıdır-

I (Yüzü)
Neriman bir sonbahar yağmurunda
kahkülü nemli
gözlerinin mavisi iyice belirsin diye
çevresi karanlığa bürünmüş sanki
kirpikleri siyah ve uzun
kaşları alınmamış ama düzgün

ince düzgün bembeyaz parmakları
tırnakları kısa
elleri kapalı da değil açık da
Neriman, üçten sonraki bütün hallerin resmi.

sağ ayağı biraz önde
ve sol ayağına dönük
dingin bir salınım var dizlerinde

omuzları
yanıp bitmiş bir mum gibi sönük
omuzlarında koca bir yük
çökmüş iyice

saçlarının gerisini
rüzgar kaldırmış hafif
Neriman, omuzlarına rağmen zarif

II (Ruhu)

Yüreği hafif aksak
sevinç mevsimi yüreği
bir bahar geçse yüreğinden
ağlasak

Ruhu hep dipdiri
ama yorulmuş
kendi rüyasını arayan
ruhunun elleri

III (Neriman’ın fotoğrafına düştüğüm not)

Neriman; bir yağmur, bir insan aramaya çıkmış
gel kurtar kendini
bitimsiz gül koklayan ellerini
ölgün bir yağmur bir insan aramaya çıkmış

Neriman, bir sır saklıyor sanki avcun
gel otur nefeslen şöyle
omuzlarını eğen sırrını söyle
Neriman, bu mevsim için çok yoruldun